Boom Boom

MC Donalds, MC Donalds, Kentucky Fried Chicken en de Pizza hut! Oftewel welkom in Kuta Beach. Na twee super weken in het rustige noorden hebben wij kennis mogen maken met het drukke en toeristische gedeelte van Bali in het zuiden.

Een van de belangrijke dingen die wij hier moesten doen was het verlengen van ons visum. In andere landen is dit binnen 1 a 2 dagen geregeld. Maar in Indonesie is dit anders. Lang leve de werkverschaffing zeggen we dan maar. Even een korte uitleg hoe dit in zijn werk gaat. Trek er minimaal 5 tot 7 dagen voor uit. Dag 1 ga je allereerst op zoek naar het 'Kantor Imigratie' zoals ze dat hier noemen. Na een wandeling van 60 min, waarin je gaten in de stoepen moet ontwijken en over bulten zand en stenen moet klimmen, hadden we het dan toch gevonden. Allereerst wat formulieren invullen, vervolgens kopietjes maken ergens anders in de straat, wachten, formulieren inleveren, weer wachten, formulieren ophalen. 'En waar kunnen we betalen?' Betalen? nee daar moeten jullie over twee dagen voor terug komen... Dus twee dagen later weer terug, alle werkzaamheden lagen stil omdat de stroom was uitgevallen. Na 30 minuten tijd ging het personeel zich omkleden en kwam terug in traditionele kleding, wierookstokjes en offermandjes in de hand. Buiten klonk gezang en getrommel en jawel hoor de stroom deed het weer 'de wonderen zijn de wereld nog niet uit'. Toen konden we dus toch betalen en weer een paar dagen later konden we het visum gaan halen. Op de terugweg werden wij als Fred en Annie staande gehouden door een compleet leger. Voor ons stond een gevaarlijk uitziende man met geweer in de hand. Bleek dat de president met zijn gevolg, +/- 30 auto's, een dagje naar het strand ging. Uiteindelijk liet de gevaarlijke man ons weer doorlopen en heeft wel drie keer sorry gezegt omdat we hadden moeten wachten haha.

Tussen het regelen van het visum door en uiteraard daarna hebben wij niet stil gezeten. We hebben een sport gevonden waarbij we 3 keer de aanbevolen hoeveelheid water per dag binnenkrijgen in combinatie met de nodige mineralen en onder het motto 'zand schuurt de maag'. Overigens niet alleen de maag ook handen, knieen, kin en tepels kwamen aardig gepoleist uit de strijd. Ja je hebt het goed we hebben het over surfen. Allereerst een les genomen bij een surfschool om de benodigde skills onder de knie te krijgen en de volgende dagen zelf aan de slag. Peddelen tot je een ons weegt, proberen heel stoer op je bord te gaan zitten om te wachten op een golf en dit nog geen 3 seconden volhouden en als er dan een goede golf komt is het ellebogenwerk wie hem kan nemen en zijn wij als 'wannabe' surfdude en dudin bijna altijd te laat. Af en toe pak je een golf en denk je op het laatste moment aaaahhhh die is veelste hoog! Twee seconden later heb je het idee dat je in het centrifugeerprogramma van het wasmachine bent beland. En vervolgens... nieuwe ronde nieuwe kansen. Om een lang verhaal kort te maken: het surfen is wel super gaaf. Als je een golf kan pakken en op je plank kan blijven staan geeft dit wel een kick en ben je al het voorgaande al snel vergeten.

Ook aan zoetwater is geen gebrek op Bali. Een activiteit inclusief pickup is altijd handig. Of die chauffeur ook de kaart van Texel bij had of nog in zijn proeftijd zat... we hebben geen idee, wat we wel weten is dat we na een tocht van drie uur pas arriveerde op de eindbestemming (normaal 1,5 uur), het raften kon beginnen. Voor de mensen die nu denken: wat is raften? Jullie kennen vast wel de Piranja in de Efteling. Zo'n soort idee alleen dan in een rubberboot inclusief peddels, op een echte rivier met watervallen waar je je niet druk over hoeft te maken of ze wel aanstaan. Zelfs voor de regen werd gezorgd. Na een korte introductie en uitleg van de termen: Boom Boom en Lay down (spreekt voor zich) konden we het water op. Samen met twee Zweedse gasten en onze gids kon het avontuur beginnen. Boom Boom was ook echt Boom Boom, we knalde vol tegen de rotsen aan en als je het commando Lay down miste kreeg je een tak of een bamboebrug tegen je bakkus. Yannick heeft tot drie keer toe midden in het bootje gelegen aangezien ze van haar plaats afvloog en een van de Zweedse jongens viel ineens overboord en had een tand door zijn lip... waarschijnlijk dat hij het commando Boom Boom niet helemaal begrepen had. Als letterlijk hoogtepunt van deze dag hadden we nog een vrije val van 4 meter. Daarna nog van een heerlijke lunch genoten, uiteraard ook inclusief, en terug richting Kuta.

Gisteren gebleken dat het gezegde: 'wat is de wereld toch klein' echt klopt. In ons hotel kwamen we Jelle weer tegen. We hebben hem op Kho Phangan in Thailand ontmoet en nu weken later zien we hem weer. Met Jelle en Lucas (Duitsland) zijn we gisteren naar de bioscoop geweest en hebben de film van de Hobbit gezien in 3D. Erg gaaf en zeker een aanrader!

Over een paar uur stappen wij in het vliegtuig en gaan naar Sumatra. Wie weet wie we daar weer tegenkomen ;)

Bedankt voor jullie leuke reacties!

Groetjes