Gastredacteurs vanuit Sumatra

19 December; A.dam – Singapore – Medan. (op Singapore Airport gratis WIFI, voor sommigen een soort eerste levensbehoefte…)

20 dember: Aankomst op Medan Airport Frits en Yannick zijn er al. Evenals Putra (onze gids) en Udin ( onze chauffeur). We zijn gaar van de lange reis maar toch gaan we meteen door naar Bukit Lawang. We logeren daar in het mooi aangelegde Ecolodge cottages. Simpele huisjes met fraaie mandi’s (bak met water als douche). Van hieruit maken we de volgende dag een wandeling door de jungle, op zoek naar orang oetans. Die vinden we natuurlijk daar ….. waar ze gevoerd worden: Geen parels voor de zwijnen, maar bananen voor de apen!! Een moeder van 30/34 jaar met een jong van een jaar of 4. Wist U dat: een orang oetan slechts 4 jongen krijgt in haar leven? Als ze dit aantal al haalt aangezien het leefgebied steeds kleiner wordt i.v.m. de vele rubber- en palmolieplantages en daarnaast ook de stroperij. We hebben ook nog andere apen gezien trouwens, zoals langstaart makaken, withand gibbons en Thomas leaf monkey.

22 December: Al vroeg in de ochtend vertrekken we van Bukit lawang naar Tangkahan. Voor deze tocht worden 2 jeeps ingezet. Het is een tocht dwars door de (secondairy) jungle. De weg zou zo slecht zijn… Nou dat viel gelukkig reuze mee! Later (van Sipirok naar Bukittinggi) was de weg veel slechter en toen reden we gewoon weer in “ons” busje. Onderweg zien we hoofdzakelijk plantages: Palmolie en rubber hebben een groot deel van de jungle geabsorbeerd. Keurige rijen palmen in visgraat gegroepeerd, op zich nog wel mooi om te zien, maar verpestend voor het milieu (weet Yannick ons te vertellen). Putra zegt alleen dat de bevolking er zijn bestaan aan dankt. Daar zit natuurlijk ook iets in. Het rubber loopt in van die kleine bakjes die onder aan de boom bevestigd zijn. Je moet er wel wat voor doen om aan 1 ltr te komen. Wist u trouwens dat: Rubberbomen pas na 4 jaar kunnen worden afgetapt en dat ze na 25 jaar zijn uitgetapt en dan mogen de termieten hun werk doen.

Eenmaal in Tangkahan aangekomen logeren we in een iets poverder hutje dan op ons vorige adres. Type “hut van oom Tom”, maar we hebben wel een eigen hangmat op onze veranda’s. Als volleerde reizigers hangen we zwierend te lezen in de mat. Ieder op zijn eigen veranda… Het eerste buikloop slachtoffer valt, Jozef Napoleon is toch niet zo gewend aan het tropische voedsel kennelijk. Desondanks vertrekken we vol goede moed voor een dikhuidentocht door de jungle.(voor Frits, Yannick, Dinie en Jan een eitje daar zij de opleiding voor Mahout met goed gevolg al hadden afgelegd in Thailand). Eerst moeten de olifanten natuurlijk gewassen worden. Hier genieten ze zichtbaar van. Gerrie en Napoleon krijgen de eer om op Theo plaats te mogen nemen (het enige mannetje), achter de Mahout die Tio heet. De tocht gaat deels door de rivier en deels door de jungle. Tijdens de pauze mocht Gerrie als een ware Mahout op de kop van de olifant plaatsnemen, met opgetrokken knieën achter de oren van de dikhuid. 's Middags zijn we op autobanden van de rivier afgedreven; hartstikke leuk, maar het was om voordat we er erg in hadden. Toch een paar € extra erin moeten stoppen… Maar we blijven zuinige Hollanders, hé.

Van Thangkahan gaan we naar Samosir eiland, in het Tobameer. Onderweg komen we ogen tekort voor het mooie landschap dat aan ons voorbij trekt, of liever gezegd waar wij aan voorbij trekken. Met een bomvolle ferry waar alle auto’s achteruit op moeten rijden, maken we de overtocht naar het eiland. Horas, Horas Horas.!! In het plaatsje Tuk Tuk maken we kennis met meneer Bakker! van Horas Family Home, de grote vriend van Yannick die hem al snel het koosnaampje “zeverzak” geeft. Tja wat zullen we van hem zeggen? Het beste aan meneer Bakker is zijn vrouw, die verzorgt de boel perfect en kan heel lekker BBQen. De locatie is een plaatje. Vanaf het huisje maken we zo een duik of tocht per kajak in/op het Tobameer. Met onze onvolprezen Putra maken we ook nog een wandeling van de bergtop naar beneden. Het uitzicht is schitterend. Er is niks mooier dan terrasvormige Sawa’s met palmbomen er tussen en het Tobameer op de achtergrond… We zien typische Batak woningen met zadeldaken waar god bovenop kan gaan zitten. Alleen hebben we die niet gezien (waarschijnlijk op kerstvakantie). Erg leuk om zo’n woning ook van binnen te zien: Eenvoudig houten interieur met opgerolde slaapmatten in een hoek, maar wel compleet met flatscreen TV en elektrische rijstkoker. Enkele van ons bezoeken het locale kerkje waar de kerstmis wordt opgedragen: heel bijzonder!! Een rondrit over een deel van het eiland brengt ons de volgende dag o.a. naar een traditioneel Batakdorp waar we zien hoe mensen vroeger (voor de missionarissen de bevolking er van overtuigde dat God dat niet zo bedoeld had) mensen klaar maakten om lekker op te peuzelen. Wij gebruiken Napoleon als voorbeeld om geofferd te worden. Ook zien we een traditionele Batak dansshow uitgevoerd door de lokale bejaardenbond met een hoog Volendam gehalte. Helaas niet erg inspirerend. Na een hartverscheurend afscheid van meneer Bakker vertrekken we weer van Samosir –eiland ( Horas, Horas Horas) en zetten we koers richting Sipirok. We stoppen bij een van de vele ananasplantages waar we tussendoor rijden. Daar eten we de lekkerste, zoetste en sappigste ananas die je, je voor kunt stellen. Het is een lange rit over zeer slechte wegen, maar wel met hele mooie plaatjes: als wel getrainde Japanners schieten Frits en Jos er hevig op los! Het wordt een sport om het mooiste plaatje te maken in volle vaart. Nou ja volle vaart: door aardverschuivingen zaten er zoveel gaten in de weg dat de rit aardig vertraagd werd. Begin van de avond komen we aan in Sipirok. De dag erna vertrekken we van Sipirok naar Bukittinggi. Weer een erg lange rit, maar ook weer heel mooi. Onderweg stoppen we bij een kweker van vanille, kardemom, kaneel en peper en …. We passeren de evenaar. Jawel daar hebben we zelfs een heuse diploma voor ontvangen.

In Bukittinggi (stad van de Minangkabouw) gaan we lopen door de kloof (de sianok canyon), waar de makaken op het kerkhof dansen op de graven. De kloof is prachtig. De trappen om er weer uit te klimmen zijn uitputtend, maar snel vergeten als we door het dorp waar de voormalige kolonialen woonden wandelen. Deze huizen worden nauwelijks bewoond maar onderhouden door de locale bevolking. We bezoeken een bos dat bewoond wordt door honderden vliegende honden. Het klinkt er als de draken in The lord of the Rings: Angstaanjagend gekrijs. In tegenstelling tot het geluid van de Muezzin, die opriep voor het gebed, op het moment dat we tussen de rijstvelden door naar het bos met de vliegende honden lopen. ’s Avonds eten we bij onze locale gids Dobi een overheerlijke rijsttafel met o.a. Rendang wat een typisch gerecht is voor de Minangkabouw. We sluiten af in Bukittinggi met een bezoek aan de Traditionele Minangkabau Performing Art. ondanks het feit dat we hier vooraf weinig van verwachtten, was het Vet en Cool vergelijkbaar met onze eigen Erpse slagwerkgroep waarvan Frits jarenlang deel uit maakten.

31.12 vertrekken we naar onze een na laatste bestemming van Bukittinggi naar Padang. Daar treffen we een paradijsje op aarde “Villa Air Manis”, waar we oud en nieuw vieren en enkele dagen heerlijk kunnen bijkomen van onze indrukwekkende reis door Sumatra.

Frits en Yannick het was (weer) een geweldige ervaring om een stukje met jullie mee te reizen.

Gerrie, Dinie en Jan.