'Howsitgoingwhereareyouheadding?'

Dat waren de onverstaanbare woorden van een rasechte Australier op het vliegveld. It’s going great and we are headding to Myanmar. Het land wat nog ‘echt’ schijnt te zijn en niet verpest door de Westerse wereld, zeggen ze.

Op het vliegveld wordt dat al snel duidelijk door de bus die ons komt ophalen. Je kunt namelijk dwars door de bus heen kijken en dan heb ik het niet over de ramen. Voor de verandering zit bij deze bus het stuur niet op de plek waar bij ons het dashbordkastje zit, wel zo handig als je rechts rijdt. Toch dachten de fabrikanten van die gemotoriseerde koffiemolens hier dat het stuur in het dashbordkastje vele malen praktischer is. Wat het oversteken hier redelijk uitdagend maakt. Met gevaar voor eigen leven dan toch de stad Yangon gaan verkennen. Met onze bijbel in de hand op naar de 1e tempel. Frits en ik hebben het wel gehad met die goudkleurige rommel en al helemaal als ze dan ook nog beweren dat er een haar van Boeddha ligt. Yeah right! En wij hebben thuis een kanarie van 7kg. Ome Jos, nog niet overspoeld door tempels, vond het wel mooi. Het sightseen sloten we af met Mo. Een local die ons meenam naar een plek waar veel mensen uit Myanmar komen eten. Daar waar we dus ook kennis mochten maken met de gewoontes van locals zoals het kussende geluid wat ze maken om een ober te roepen of het welbekende rochelende geluid gevolgt door een klodder die ze voor je voeten droppen. Ondanks dit wilden we toch nog wat meer zien van het locale leven en gingen we een stukje met de trein mee. Een trein vol met marktkooplui. Er werd vanalles verkocht van bezems tot appels (die even daarvoor werden gepoetst met het shirt dat ze waarschijnlijk al 3 dagen aanhadden). Jos en Frits konden de verleiding niet weerstaan om de pruimtabak te proberen wat natuurlijk werd toegejuicht door de locals met hun mond vol deze rode prut.
Iets wat je gezien moet hebben in Yangon is Shwedagon pagoda. Wij als cultuurbarbaren liepen met onze wandelschoenen de trap op. ‘ Schoenen uit!’ zeiden ze. Ow oeps! Fout 2 werd gemaakt door Jos die zonder te betalen het complex binnenliep. Toen begon het gedonder. Boeddha straft onmiddelijk maar waarschijnlijk gewoon wat fout gegeten. Alles wat erin ging kwam er via alle mogelijke manieren uit. Wat er voor zorgde dat we zo ongeveer pure O.R.S. dronken en pillen aten bij het leven. Het duurde en duurde, na ongeveer een week toch maar naar een dokter gegaan in Bagan. Met paard en wagen erheen. Na een paar dagen en heel wat pillen rijker (3euro lichter p.p.) waren we weer de oude en konden we Bagan met haar prachtige tempels gaan bekijken. Het is net of je teruggaat in de tijd overal zie je ossenkarren, prachtig! En niet te vergeten Mt. Popa op 1 uur rijden van Bagan. ‘Hebben ze een mooie berg zetten ze er weer zo’n lelijk ding bovenop’ zou Frits zeggen. Inmiddels waren wij bekend met het fenomeen schoenen uit. En dan te weten dat het bij deze tempel stikte van de makaken (apen) die alle offers op komen eten. En ja je raadt het al wat erin gaat moet er ook uit en dan loop je daar dus op je blote voeten...
Onze volgende bestemming werd ons aangeraden door Mark. Er gaat niets boven advies van onze trouwe motormuis zelfs geen Lonley Planet. Dus op naar Kalaw om ons mentaal voor te bereiden op een 3daagse trekking. Samen met Shannon (een verstaanbare Australische), Pan Shwe (de gids) en nog een andere Shwe (als kok) kon ons avontuur beginnen. Via het bos, door theeplantages, over bergtoppen met prachtige vergezichten, door velden waar boeren aan het buffelen waren met hun runderen, kijkend naar een hemel vol sterren, genieten van het lokale eten, naar de wc in een houten hok en slapen op de vloer... Wauw wat een ervaringen! Ow en wat dacht je van het bijwonen van een locale bruiloft of kinderen die Engelse les krijgen op school en je denkt: wat goed! Totdat ze beginnen met het alfabet en al gauw duidelijk wordt dat of de juf of alle kinderen dislectisch zijn als ze uit volle borst roepen: A, J, I, K, M, B, Z....
Een van de mooiste dingen van deze 58km lange tocht was misschien toch wel de boottocht over het Inle Lake. De mensen leven hier op het water, ze verbouwen er hun gewassen en zijn allemaal in de weer met fuiken om vis te vangen. Nyuang Shwe is dan ook het dorp waar wij even lekker zijn bijgekomen van onze tocht. Rondfietsen door de omgeving, bezoekje aan een wijnproverij en ‘s avonds een rijstwijntje drinken tussen de locals. Eenmaal op adem pakte we de bus naar Hsipaw (Seepow). Heel mooi zo’n berglandschap alleen iets minder dat het een rit van 13 uur was. Het geeft meer het gevoel of je aan een stuk door in de achtbaan zit incl. kotsneigingen. Maar we hadden het er graag voor over. Even weg van al die toergroepen met bleekscheten en op naar het wat autentiekere Myanmar. Daar waar geregeld de stroom uitvalt, ze de boiler stoken op hout, het dorpje waar je voor 0,90 eurocent goed kan eten, Miss Popcorn de meest lekkere fruitsalade ooit heeft en je door vele mensen wordt begroet met een brede glimlach en Mingalabar (mag al het goeds tot u komen/ oftewel hallo)! Ook hier konden we het niet weerstaan de berggeiten uit te hangen en besloten we 2 dagen te gaan hiken. In ons gezelschap ook het Italiaanse koppel: Valeria en Fritzie (78!). Ook zij liepen 5 uur in de zon tegen een berg op en sliepen met ons op de grond in de ‘home stay’. Eenmaal terug in Hsipaw was er nog wat tijd om ‘Little Bagan’ te bezoeken en vervolgens met de zeer luxe bus terug naar Yangon.

Na 27 dagen zit het er weer op en verlaten we het land van: temples, stuppa’s, stof, verrassend leuke dorpjes en prachtige voertuigen. Het land met super vriendelijke mensen. Het land genaamd Myanmar.