Marihuana en motoren

De reden dat we terug moesten naar Hanoi was iets anders dan in het vorige verhaal. We hadden van andere rugzakkers namelijk gehoord dat het super mooi was om met de motor naar het zuiden te rijden. Yannick moest er uiteraard niets van hebben maar Frits zijn rechter hand begon al te kriebelen. Na dat we ook op Catba Island rond hadden gereden met scoters waren ook Yannick en Mark een beetje meer enthousiast. Terug in Hanoi hebben we twee dagen gezocht naar drie goede motoren. Uiteindelijk hebben we bij een veel te veel pratende Amerikaan, die een bedrijfje had in motoren, drie Honda Win’s gekocht. “De Helse engelen” en de “Satudara’s” onder jullie zullen er niet echt heel geil van worden en de vrienden van Jos van mc t Pijpke zullen er ook wel niet echt warm van worden. Maar toch het waren echte motoren met koppeling en versnellingen. Na een half uurtje rijles en wat andere instuctie’s waren we er helemaal klaar voor, dus wij de stad in. Dat had je gedacht haha oversteken te voet was al levensgevaarlijk en dan moet het ineens met een moter tussen je benen die je nog niet kent en niet helemaal onder controle hebt. Yannick stond meerdere malen midden op de kruising met een motor die afsloeg. 3 flinke brand blaren bij Yannick op der been en heel wat zweet pareltjes later staan we voor een winkel waar we goede motor handschoenen kunnen kopen. En weer een paar uur later bij de motor parking. Uiteindelijk hebben we maar twee uur effectief gereden maar we waren compleet kapot. Elk nadeel heb z’n voordeel zij ooit een van Frits zijn voorbeelden , Mark werd ziek en kon daardoor niet rijden. Dit gaf ons de kans om ook nog een dag langer uit te rusten voor we onderweg gingen.
De eerste echte motor dag van ons leven was er een om nooit meer te vergeten. Uiteraard waren we net op de verkeerde weg gaan rijden om de stad uit tekomen. Dat betekende dat we in plaats van op de Ho Chi Mhin Trail op Highway 1 zaten en dat is (hebben we ons laten vertellen) de meest gevaarlijke weg van Zuid-Oost Azie. Dat kunnen we beamen trouwens. De weg was ronduit kwaltatief uitermaten teleurstellend en het gedrag van onze medeweggebruikers was programma vullend voor blik op de weg. Bij onze eerst pauze kwamen we daar dus achter wat betekende dat we van oost naar west zouden kruisen om toch weer op de hcm trail te komen. Hier kwam voor Yannick de eerst echte klap. De wegen op de kaart waren meer karre sporen met gaten er in waar we met gemak met z’n drien in zouden kunnen verdwijnen maar waar de bussen en de vrachtwagens je vrolijk toeterend voorbij stormen. Tot overmaat van ramp brak er bij Yannick ook nog een schoefje af (dat niets voorstelde) en dook ze tot overmaat van ramp ook nog in de slijk met motor en al, haha. Het is in ieder geval niet heel motiverend als je weet dat je dan nog ongeveer 2500 km op onze “steal horse” moesten rond tuffen, die overigens het comfort bleken te hebben van een echt stalen paard maar dan zonder zadel. Gelukkig werd de weg beter toen we het einde van de middag bereikten. Het bleef gelukkig bij deze kleine schade voor vandaag, dachten we. Helaas moest ik wel een paar keer mijn bike opnieuw staren toen de druk compleet weg viel op een mooie bergpas. Uiteijndelijk hadden we na 13 uur rijden in het pikke donker onze slaap plaats gevonden. Dood op lachen we elkaar uit dat we knetter gek zijn! De volgende dag begon dus bij de Xe may dat monteur betekende (dachten wij later kwamen we erachter dat dit motor in het Vienamees is). Na daar meer dan een uur gewacht en toe hebben zitten kijken hoe een paar mannen door de politie werden afgevoerd, omdat ze geschoten bleken te hebben, konden we eindelijk weer opweg. Toen we de hcmc trail wederom gevonden hadden hebben we meteen een slaapplaats gezocht zodat we niet weer veel te lang op de motor hoefden te zitten. ‘s ochtends konden we niet ontbijten bij onze slaapplaats dus rijden we tot we borden Com pho zien, noedle soep word ons ontbijt. Later blijkt dat dit de komende dagen niet alleen ontbijt maar ook lunch en diner wordt. Dus Rob bedankt voor je tip maar nee de Com pho kwam vort letterlijk onze strot uit. De tweede en de derde dag schoten echt totaal niet op en ook al waren we nu niet verdwaald en op een goede weg, die ook veilig was, meer dan 100 km per dag was echt te veel gevraagd. We kregen ook nog eens behoorlijk wat problemen met Mark en Frits zijn bike. Ze gaven er een voor een de brui aan. En dat kost ivm communicatie met de machanics en het gereedschap wat die mannen (niet ) hebben vaak veel tijd. De vierde dag dachten we dat we “dat zal wel weer het zelfde worden” dus 100km max in gecalculeert. Voor we het weten zien we de Hollywood letters op een berg: Phong Nha Kebang National park. Dit hadden we nooit durven dromen, ons doel voor over twee dagen was bereikt. Bij dit park is een farmstay gerund door een “ausie”, een supper mooie slaapplek die helaas veel te duur is voor een backpacker, maar ja we hebben geen keus. Hier wilden we beslist heen vanwegen het mooie natuurpark en omdat hier een paar recent ondekte grotten zijn (waarvan een trouwens de grootste van de wereld is, maar die is niet open voor publiek). De volgende dag gaan we op de bike’s naar het park, de grot is net een kermis atractie, zoveel mensen komen er op af. Maar het is het waard het is echt een prachtige grot en na dat de lawaierige Vietnamese familie’s weg zijn is het ook oor verdovend stil en dus nog mooier. Na de grot rijden we nog door het national park met de motoren, ja er liggen gewoon wegen door heen, en gaan we nog kijken bij een reservaat waar apen blijken te zitten maar helaas zien we die geen van allen.
Vanuit Phong nha gaan we door naar Dong Ha dat aan de De Militarized Zone (DMZ) ligt, oftewijl de neutrale grens tussen noord- en zuid Vietnam tijdens de Vietnam oorlog, de plek waar eigenlijk niet gevochten mocht worden maar uiteindelijk de meest gebombardeerde regio van Centraal Vietnam was. Hier aangekomen ontdekken we de beste koffie van Vietnam en op advies gaan we naar het museum over de oorlog en over de slachtoffers van de bommen en mijnen die nog steeds jaarlijks vele levens eisen. Vervolgens scheuren we naar de Vin Mock tunnels waar een aantal noord Vietnamezen in woonden tijdens de oorlog, super interresant en indrukwekkend om te zien. Onze gids hier was een man die niet kon praten dus het was meer party en co, rara wat zou hij nu weer uitbeelden.
Door naar Hue, waar we ons visum konden verlengen, de motoren voor groot onderhoud laten nakijken en waar we zijn gaan kijken bij een citadel. Bij de citadel kwamen we Mandy ook nog tegen, een klasgenootje van Yannick erg grappig midden in een inmens grote citadel (soort groot fort). Wat ook super was aan Hue was een frans restaurant waar zee en veeeel te dure maar overheerlijke kaas plankje hebben. Dagen heeft kaaskop-Frits gepraat over het kaasplankje dus uitendelijk zijn we het toch maar gaan proberen… en het was heerlijk!
De bike’s waren weer in opper conditie dus we konden er weer tegenaan, op naar Hoi an (beroemd om zijn kleermakers) die zo’n beetje alles kopieeren wat ze zien. De weg er naar toe deed ons nog het meeste denken aan de makkette van de stoom trein die in de Efteling staat. Prachtig uitzicht over de zee met een treinspoor dat net als de weg waar wij op zaten over de bergen langs de klif slingert (misschien wel gezien bij Top Gear). Een bijkomend voordeel was dat hier geen auto’s en vrachtwagens komen omdat daar een tunnel voor is gemaakt. Hoi an is ook mooi om te zien maar helaas ook weer erg vol met bleekscheten. Hier hebben we onze eerst echte stranddag gehad. Heerlijk rustig tussen de palmbomen liggen tot het einde van de middag want het stroomde compleet vol met Vietnamezen die hier hun weekend schijnen te vieren. Het ene eettentje na het andere werd opgebouwd en daar lagen we dan ineens tussen de tafeltjes en stoeltjes.
Vanaf Hoi an gaan we de binnelanden weer in. Eerst langs My son wat voor de mensen die het niet kennen een soort klein Ankor Wat in Cambodja is (weet je het dan nog niet dan zoek het maar op). Na een paar keer de weg vragen kunnen we de bordjes volgen. De weg vragen is trouwens ook een vak apart hier. Als je de naam van de plaats al in correct Vietanmees uitgescholden krijgt bij een groepje mensen dan krijgje bijna altijd 10 verschillende antwoorden. Als jeooit 2 dezelfde krijgt is de kans het grootst dat dat ongeveer de goede kant op is. My son was echt de moeite van het vroeg opstaan waard. We waren namelijk om half 6 onderweg om er voor de drukte te zijn. Indrukwekkend om te zien is dat ze zo veel eeuwen geleden al deze prachtige bouwerken konden maken met echte bakstenen (zie de foto’s). Helaas is er wel het een en ander verloren gegaan in de oorlog. De weg naar de hcm trail vinden vanuit daar was nog veel moeilijker dan erheen komen. Hetzelfde ritueel van de weg vragen hebben we om en nabij 23 keer herhaald maar uiteindelijk kwamen we dan uit op onze, inmiddels geliefde, weg. Onderweg daar naartoe moeten we helaas weer langs een monteur omdat er iets niet goed is met Mark zijn bike. Tijdens het lagerhuis vervangen komt er wat plaatselijke jeugd naar ons toe die ons, zoals overal in de country site van Vietnam, een ware attractie vinden. Overal krijgt Yannick de complimenten dat ze beautiful is en stoer is dat ze op een echte motor rijdt. De kids weten na wat bekende voetballers op te noemen waar we vandaan komen. Althans ze weten van Nistelrooy te accocieren met “Halan” (Holland) of ze weten waar het ligt is een andere vraag. Wij zijn zo interesant dat ze op de foto willen. Maar als we dan gaan staan voellen ze zich ineens piep klein en dat terwijl wij toch niet zo groot zijn haha. De weg wordt vervolgd door de bergen, mooie haarspeld wegen en lange valeien rijden we voorbij. De dorpjes die we doorkruisen doen ons weer denken aan de omgeving van Sapa de vrouwen met de manden op de rug en de kinderen die al van verre af staan te zwaaien en “hallo” roepen. Lastig om bij eens stuk waar je bijde handen nodig hebt om het stuur vast te houden, omdat ze de weg weer eens open gebroken hebben, terug te zwaaien maar gelukkig gaat het allemaal goed. En dan die mannen in hun trucks die zwaaiend achter het stuur zitten als ze ons zien… haha super grappig om te zien. Slaapplaatsen zijn in de plaatsjes, die wel op de kaart staan maar echt kleiner zijn dan de helft van Vlierden, schaars maar na goed zoeken vinden we toch wat concurrentie en kunnen we dus toch al weer gauw 5000 dong pp besparen (dat is ongeveer 35 euro cent haha). We zijn onderweg naar Dalat waar we ongeveer 5 dagen over verwachten te doen. Dit stuk van de route is mischien nog wel het mooiste omdat je hier in de niet touristische binnenlanden maar sporadisch een bleekscheet tegenkomt en als je er al een ziet dan zit die meestal ook op de motor en wordt er net als echte bikers in NL gezwaait. Hier zijn de mensen ook echt niet gewent aan touristen dus dan zijn we, zoals eerder verteld een echte atractie. Mensen zetten bijv. Yannick haar zonnenbril op die dan niet blijft hangen omdat ze z’n platte neus hebben of vallen bijna van de motor van het omkijken. We zien ook maar zelden westers eten een keer eenKFC die buiten ons budget valt en twee keer zijn we gaan eten bij een vrouw die in een soort krot bruidstaaten en andere westerse dingen verkocht. Hier hebben we soort pitza en andere gevulde vettigheden gegeten. Erg lekker, we denken ook dat we er zo veel gekocht hebben dat de vrouw nu op vakantie naar de bahama’s is. Haha we kregen namelijk vanalles gratis om te proberen.
De dag dat we Dalat bereikten was een minder mooie dag, we mochten van geluk spreken dat we nog niet veel regen gezien hadden maar deze dag was echt niet leuk meer op de bike. Zeiknat en verkleumt van de kou kwamen we aan in Dalat . Na een bibberende zoektocht vinden we een betaalbare slaapplek. Enige nadeel was dat de man van de eigenaresse strontzat achter de receptie stond. Niet zo’n heel fijn idee als je daar dan je paspoort af moet geven. We dachten dat er de volgende dag minimaal een snorretje en brilletje in ons paspoort getekend zou staan. Gelukkig was dit niet het geval :P Al snel besluiten we ook dat Dalat niet echt the place to be is voor ons. Dat regenachtige weer hebben we in Nederland ook dus binnen enkele dagen door naar Mui Ne. We gaan in Dalat nog wel eerst wat dingen zien. We bezoeken een zijde fabriekje, interesant hoe ze van een rups cocon kleding maken. Op de terug weg rijden we nog langs een mooie waterval en gaan we nog langs the craizy house dat een van de meest vreemde gebouwen op de wereld schijnt te zijn en ja, dat kunnen we beamen. Het is een beetje Disney achtig maar dan veel kleiner. Buiten de Russen die hier allemaal rond lopen is het erg de moeite om een keer gezien te hebben (als je toch in de buurt bent). We verlaten het regenachtige Dalat en komen dus in Mui Ne aan waar de zon echt zo’n beetje altijd schijnt. Het is letterlijk net of dat de wolken weg worden gedreven door de warme zeelucht. Heerlijk om even te genieten van de zon na het koude Dalat. We hebben hier een Duitse jongen ontmoet met wie we op mijn verjaardag, na een antal mooie cadeaus gekregen te hebben van Yannick en Mark, ook naar de beroemde rode en witte zandduinen zijn gegaan. Mooi om te zien vooral de (rode) die gewoon geel zijn maar (zoals alles) tijdens de zons ondergang rood kleurden. Na een paar dagen relaxen en mijn verjaardag gevierd te hebben. Trouwens nog bedankt voor de felicitatie’s via de verschillende digitale wegen. Gaan we door naar onze eind bestemming Ho Chi Mhin city (Saigon). Ons plan was om eerst nog een nacht in een andere plaats door te brengen maar Long hai was niet echt de plaats waar we wilden verblijven met haar vieze vis lucht. Darom hadden we besloten om maar en een stuk door te stomen naar Hcmc. Pff, we dachten dat Hanoi uitkomen een kriem was. Nou Hcmc is nog 10 keer groter dan Hanoi en dus ook 10 keer drukker. Op de eerste kruising die we zien lijken de motoren wel een stel mieren op een hoop. Aangezien we behoorlijk moe zijn is dit echt een uitdaging. De avond valt over Hcmc en wij zoeken nog naar de weg richteng district 1 waar de hotels blijken te zijn. Na een paar keer vragen zien we weer een hoop blankies op een hoop, we zitten goed! Als we stoppen voor een terras om even een hotel binnen te lopen springt een van de backpackers van zijn kinderstoeltje (waar iedereen hier op zit) af en roept “ I want to buy your bikes”. Totaal overrompeld zegt Frits oke’ “how much?” vraagt hij. We spreken af dat wij eerst even onze zooi dumpen in een hotel en dan zo snel mogenlijk terug komen. Zo gezegt zo gedaan. Twee motoren in een klap verkocht! En dat binnen een uur sinds we onze eind bestemming bereikt hebben. Super !!
In HCMC worden we weer dood gegooit met “motorbike?” door de iritante motortaxi chauffeurs, maar wanneer we hier nee op zeggen, zeggen ze op iets zachtere toon “marihuana?” Ja we voelen ons echt weer thuis;).
Nu maken we ons klaar voor de trip over de Mekong delta richting Cambodja, Kijken wat voor een avontuur we daar weer zullen beleven. Jullie horen nog van ons!

Kusjes