Gibbons in the mist

Na ons laatste verslag (je) dachten we mischien moeten we de verhaaltjes eff wat korter maken dus bij deze proberen we het.

Voordat we richting de Thaise grens gaan, eerst nog wat meepikken van Laos. Zo zijn we in Luang Prabang samen met een Israelisch gezin (het stikt hier van de Israelers, het lijkt wel of die voor niks hier heen kunnen) naar een waterval gegaan. Tijdens de 1,5 uur durende rit ernaartoe interessante gesprekken gevoerd over Israel. Gewoon omdat Frits erg nieuwsgierig is in hoe het is om in z'n land te leven. Eenmaal bij de waterval bleek dat er ook een berenopvang was. De dieren zijn in beslag genomen bij stropers of andere idioten die denken dat alle beren teddyberen zijn. Na een rondje om de verschillende verblijven gelopen te hebben en we warm gelopen waren konden we beginnen met de klim naar de oorsprong van de waterval. Alle toeristen gingen links omhoog en wat doen wij... juist ja wij gaan dan uiteraard rechts. Het werd ons meteen duidelijk waar Centerparcs de inspiratie op heeft gedaan (zie foto's). Het is hier z'n mooie groene omgeving en het water is zo helder dat het wel aangelegt lijkt. Na een glibberig pad omhoog komen we boven weer de Israeliers tegen en met z'n alle gaan we tot de knie'en door het water om via de andere kant van dit riviertje naar beneden te glibberen. Het uitzicht is super als we boven op de waterval op de gladde stenen staan. Nog even een momentje van leedvermaak gehad toen een Chineesachtig persoon met tas, camera en al in het water schoof. Genoeg gezien van het uitzicht en we beginnen aan de afdaling. Meteen begint het als een malle te regenen en binnen drie seconden zijn we doorweekt. Aan deze kant van de waterval is wel ooit een degelijk pad gemaakt. Maar hoe lang geleden het een delegenlijk pad was is niet meer te zeggen. De trap die is gecreerd is nu onderdeel geworden van de waterval. Dat ziet er wel spectaculair uit maar door het geweld van het water ontbreken er inmiddels een aantal treden en degene die er nog liggen, liggen los. Daar sta je dan met je gladde slippers op een 10 meter hoge trap bedekt met alg. Glibberend en schijnbewegingmakend zijn we toch heelhuids beneden aangekomen. Al met al was het weer een mooie ervaring in een super mooie omgeving.
De dag daarna vertrekken we naar Hoi Xai/ hai sai/ Hoe xoi/ enz enz. niemand blijkt te weten hoe je het echt schrijft want we hebben al meerdere leuke creatie's van deze naam gezien, beetje verwarrend en wij doen daar lekker aan mee. We besluiten niet met de levensgevaarlijke speedbood te gaan (wat Frits wel zag zitten), maar toen Yannick de foto's zag was het al snel over met de pret. Even een korte impressie: je zit in een open bootje, met een zwemvest aan EN jawel een helm op. Dat is nog niet het ergste je zit ook nog eens opgevouwen in dat bootje. Probeer maar eens 8 uur aan een stuk met je enkels naast je oren te zitten. Zoals Guus ook al adviseerden waren er meerdre mensen die zeiden dat je dat alleen moet doen als je echt geen andere uitweg meer ziet voor je problemen. De Slowboot zou twee dagen duren en niet heel comfortabel zijn waardoor we besloten om de nachtbus te pakken. Deze was wel uitgerust met airco en daar maakten ze ook erg goed gebruik van, er lagen zelfs dekens op de stoelen. Deze dekens hebben we ook gebruikt als kussen want de bus was nog niet half vol en we konden mooi twee stoelen pp gebruiken 'relaxt'!
De volgende ochtend arriveren we in de plaats met de moeilijke naam. Het doel om deze plaats te bezoeken is de Gibbonexperience. Een atractie die niet echt in ons budget past maar zeker de moeite waard is. Ook bij de lokale bank dachten ze dat het te duur was voor ons want voor dat we eens geld hadden gehaald waren we ongeveer een uur verder. Waarschijnlijk duurde het zolang omdat mensen hier weer nooit van 'op je buurt wachten' hebben gehoord. De dag erop gingen we met een pick up naar het nationaal park. In een klein dorpje moeten we de auto uit. De chauffeur is even weg en komt terug met een ranzige pick up. Het rare is toch wel dat hij ineens geen broek (nog wel een onderbroek hoor) aan heeft. Hmm dachten we. Later werd ons duidelijk waarom, we moesten de rivier door wat ervoor zorgt dat er evenveel water in de pick up is dan erbuiten, vet!! Dat belooft een mooie tocht. En ja dat was het ook de pick up moest flink werken maar mede door de goede chauffeur komen we op de plaats van bestemming. Hier begint de wandeling. Bewapend met een klimmerstuigje en twee gidsen zijn we er klaar voor. De eerste staalkabel komt al snel in zicht en we zippen een voor een door het prachtige landschap ongeveer een meter of 20 tot 100 boven de grond. Hopen dat de tuigjes, lagers en kabels goed onderhouden zijn maar daar moet je maar niet aan denken als je door de lucht heen zwiert. Yannick is nog niet helemaal thuis in dit gezwier en vergeet in haar enthousiasme te remmen waardoor ze bijna letterlijk een boomknuffelaar werd. Na twee zip line’s begint het uiteraard weer te regenen. Zo vlug we kunnen lopen we door naar onze verblijfplaats over de glibberige paden. En als je een seconde stil staat zitten er meteen een aantal bloedzuigers op je been. Onze slaapplaats is een boomhut, nou ja hut het is meer een huis. Met drie verdiepingen. Onder de douche en de (hal) waar je binnen komt gevlogen, de eerste verdieping is leefruimte en slaapplaats en boven is nog een kleine slaap gelegenheid. Het uitzicht is onbeschrijfelijk. Nadat we gedoucht hebben komt het eten binnen gevlogen door een van de kokinnetjes.'s Nachts valt het niet mee in slaap te vallen. Je hoort takken kapot knakken, vogels die het nodig vinden midden in de nacht met elkaar te communiceren en dan dat beest in de boomhut. Waarschijnlijk een rat of eekhoorn of zo.
In de vroege ochtend, de jungle nog bedekt met mist, worden we wakker door de zang van gibbons! Echt heeeel erg gaaf! De hike van vandaag is best zwaar maar super mooi en de ziplijnen worden steeds spectacularder. Onderweg krijgen we nog een mooie kijk in het leven van deze (inheemse) mensen want een van onze gidsen verteld dat ze hier echt letterlijk hun vrouw kopen van de schoonfamilie. Dat wil dus ook zeggen dat mannen die veel geld hebben gewoon meerdere vrouwen kopen. O ja geld is niet perse een vereiste, buffels is ook goed haha. Na een lange dag wandelen en zippen kwamen we in een andere boomhut uit waar we gibbons gezien hebben! Het avond eten gaat erin als zoete koek en we buurten tot we de lokale wijn op hebben. De derde dag waren de gibbons te zien vanuit onze boomhut. Van de ene tak zag je ze naar de andere zwieren: WAUW! Na het ontbijt lopen en zippen we terug naar het punt waar de pick up ons op komt picken. Daar spreken we nog een man die een best goed engels kan die even in guren en kleuren veteld dat hij een paar jaar geleden nog gibbon soep heeft gegeten en dat hij dacht dat er over vijf jaar geen gibbon meer zou zitten hier. Nog even proberen we hem duidelijk te maken dat de grootste bron van inkomsten hier in de regio (deze gibbon experience) dan ook niet meer zal bestaan maar het is de moeite niet waard want ze zullen het nooit leren hier. De weg terug naar Houy Xai vallen we moe maar voldaan in slaap en de volgende dag zijn we in vijf minnuten per boot in het land waar het allemaal begon 4,5 jaar gelden, Thailand.